ไปเที่ยวกำแพงเมืองจีนกันต่ออีกซักภาคนึงนะ

ความเดิมจากตอนที่แล้ว ถึงเวลาที่หัวหน้าขบวนปล่อยรถ ไม่มีเครื่องยนต์อะไรควบคุมเลยจริงๆ ใช้แรงโน้มถ่วงของโลกแท้ๆ บวกกับเบรคของคนนำขบวนเพียงเท่านั้น รถจะไหลไปเรื่อยๆ ระหว่างเบรค หรือชะลอความเร็ว จะได้กลิ่นไหม้ๆออกมาให้น่าใจหายนิดๆ พอที่จะกระตุ้นต่อมอะดรีนาลีนให้ตื่นโดยฉับพลัน แต่ก้อปลอดภัยเพราะลงมาถึงด้านล่างจนได้ จำได้ว่าเดินลงจากรถ ออกมาเป็นสถานที่นึง คล้ายๆสวนสัตว์ ชะโงกดูพลันเห็น หมี ตัวเบ้อเร่อ เบ้อเต่อ อ้าวแล้วนี่มันเป็นส่วนไหนของด่านป้าต้าหลิงล่ะเนี่ยะ มองดูก้อยังงงงงอยู่หรือเราจะเอาชีวิต มาทิ้งท่ามกลางฝูง หมี เหล่านี้ ในคู่มือทีอ่านก้อไม่เคยบอกว่า มีสวนสัตว์เฉพาะ หมี อยู่ที่นี่นะ เอาละ ต้องสอดส่ายสายตา มองพวกฝาหรั่งว่า มีรึป่าว ถ้ามีก้อลองถามดู ไม่น่าจะหลง พวกหรั่งนี่ เวลาอยู่เมืองนอก นอกจากใช้พวกมันถ่ายรูปแล้ว ยังใช้ถามทางได้ด้วย บางทีก้อผิด บางทีก้อถูก ถือว่าซื้อล็อตตารี่แล้วกัน

และแล้ว เราก้อเห็นป้ายช่วยชีวิต ป้ายนี้เห็นเมื่อตอนมา ตลอดทางเดิน มันคุ้นตาดี บอกว่าทางไปเคเบิ้ลคาร์เอย ทางไปโรงฉายภาพยนตร์เอย(ที่ฉายเกี่ยวกับเรื่องราวกำแพงเมืองจีน เสียดายไม่ได้แวะไปดู) ฯลฯ อีกกี่ร้อยเมตร อ่อๆ รอดตายแล้วๆ เห็นป้ายบอกทางไปจุดขึ้นรถเมล์สาย 919 ด้วย อีก 1000 เมตร ตรงดิ่งไปเลยดีกว่า

เดินดุ่ยๆมาเห็นเป็นเพิงๆ อ่านอะไรก้อไม่ออก ดูรู้เรื่องอย่างเดียวคือเลข 919 เห็นคนต่อคิวกันยาวเฟื้อย เลื้อยไปมา สงสัยจะเดินทางกลับไปในเมืองปักกิ่งเหมือนกะเราแฮะ มีคนในแถวเป็นคนจีนถือแผนที่ด้วยอิอิ ไม่หลงแล้ว(มั๊ง) รอรถอยู่นานมากในที่สุด เวลาตอนนั้นก้อบ่ายสามกว่าๆ ก้อมีรถบัสแล่นเข้ามาคันนึง ว่างเชียว ไม่ทันไร กลุ่มคนทั้งหมดก้อแย่งกันกรูเข้าไปที่ประตูเพื่อที่จะแย่งกันขึ้นรถ อ้าวแล้วเราจะชักช้าอยู่ใย ขอแย่งด้วยคน ขนาดอย่างเรานี่ยังสู้คนท้องถิ่นไม่ได้เล้ย ยัยเจ๊กระเป๋าอุตส่าห์ตะโกนบอก ว่าจะมีมาอีกคันนึง กะลังตามมา (เดาเอา จากท่าทางคนอื่นๆรอบข้าง) ทำให้คนชะงักเล็กน้อย เราก้ออาศัยจังหวะนั้นขอเบียดด้วย ขึ้นไปบนรถได้สำเร็จ แต่ว่ากลายเป็นเรายืนเป็นคนที่สาม เซ็งจริง ยืนอีกแล้ว กรู! ในไม่ช้า รถก้อออก ระหว่างนั้น ตั้งสตินึกขึ้นมาได้ว่า แล้วไอ้ที่ขึ้นมานี่ มันถูกคันหรือปล่าว ดูท่าทางทำไมไม่มีใครพูดคำว่า เป่ยจิง (ปักกิ่ง) เลย มีแต่เหมือนชื่อเมืองแปลกๆ เราเองก้อไม่กล้าถามกลัวยัยกระเป๋าโวยวายเลยแอบเก็บเอาไว้ในใจก่อน

ยิ่งเก็บ มันก้อยิ่งจะไม่ไหวอ่ะ จะเป็นลม เพราะอะไรน่ะเหรอ ก้อเพราะดูทางที่รถวิ่งแล้ว ทำไมมันเหมือนวิ่งขึ้นสูงขึ้นไปทุกทีๆ วิวสวยนะ ยิ่งสูงก้อยิ่งสวย แต่เวลานั้นไม่มีอารมณ์ถ่ายรูปเลย กลัวไม่รู้จะไปโผล่ที่ไหน คิดดูสิ ไม่รู้ทาง ไม่รู้ภาษาจีน ไม่มีแผนที่(ทางหลวง)ในมือ แถมเงินในกระเป๋าก้อร่อยหรอไปทุกที ไหนพรุ่งนี้ก้อจะต้องขึ้นเครื่องกลับบ้านอีก ตอนนี้ ก้อปาเข้าไปจะบ่ายสี่แล้ว ถ้าหลงไปจะไปลงที่ไหน ลงแล้วจะโบกรถงัย จะกลับไปถึงปักกิ่งทันวันนี้หรือป่าว รถจะหมดกี่โมง โอ๊ยๆๆ ไม่เอาแล้ว ยิ่งคิด ยิ่งไปกันใหญ่ ไม่น่าเลยกรู หาเรื่องแท้ๆ รู้งี้ ไม่นั่งรถราง เดินย้อนกลับไปททางขึ้นที่เดิม ยังน่าจะดีกว่า ตรงนั้นคนออกเยอะแยะ รถ 919 ก้อจอดเยอะแยะ ยังไงมันก้อต้องมีซักคันสิน่า ที่กลับไปปักกิ่ง

แล้วโอกาสที่จะให้เราตัดสินใจก้อมาอีกครั้ง รถจอดรอรับคนขึ้นมาอีกแล้ว เป็นสถานีที่มีเลข 919 ดูน่าจะเป็นด่านกำแพงเมืองจีนอีกด่านนึง ติดแม่น้ำด้วย แต่คนพวกใหม่ที่ขึ้นมา เค้าจะไปไหนอ่ะ เราจะลงดีมั๊ย คิดยังไม่เสร็จ อ้าว รถออกอีกแล้ว เฮ้อ ... เป็นอันไม่ต้องลงกันแล้ว ช่างมัน ตอนนั้นทำใจแล้วถ้าหลง ก้อต้องยอมอยู่ต่อ ไปสู้เอาข้างหน้าก้อได้ฟระ ไม่มีอะไรที่จะแย่ไปกว่านี้แล้วอ่ะ ยืนนึกไป ทำใจไป ภาวนาไปด้วยว่าขอให้เห็นอะไรที่คุ้นๆตาด้วยเถิด หรือไม่ก้อให้มันมีบรรยากาศเหมือนจะแวะเข้าเมืองหน่อย ไม่ใช่เหมือนไปต่างจังหวัด

ไม่กี่อึดใจ ถนนที่ผ่านก้อเริ่มมีรถมากขึ้น ถนนเริ่มเส้นใหญ่ขึ้น มีการผ่านด่านทางด่วน ตอนนั้นยังไม่คุ้น แต่คิดว่าถ้าเป็นอะไรที่มันเหมือนอยู่ในเมือง ก้อรอดแล้ว คงมีที่ให้ซุกหัวนอนอย่างน้อยก้ออีกคืนนึงแหละ รถขับมาเรื่อยๆ จนผ่านจุดนึง ตรงนั้นเองที่ทำให้เราแทบแหกปากตะโกนออกมาว่า กรูไม่หลงแล้วโว๊ย--ที่ตรงนั้นก้อคือดูเหมือนจะเป็นสวนสนุกเก่าๆ (ที่ยัยไกด์ ฟ.ส. เคยบอกว่า สร้างไม่เสร็จดันเจ๊งซะก่อน) ที่เราจำได้ว่า ตอนผ่านอยู่ซ้ายมือ ตอนนี้อยู่ขวามือ ก้อแสดงว่ารถที่เราโดยสารกำลังหันหน้าพุ่งเข้าเมือง ตอนนั้นค่อยมีอารมณ์หน่อย ดีใจโคตะระ ว่าแล้วก้อเลยเอาหูฟังมาเสียบโทรศัพท์ฟังเอ็มพีสามซะ สบายใจแล้วนี่เรา บอกตรงๆเลยว่ากว่าจะผ่านจุดนี้มาได้ เครียดเหมือนกัน ก้ออย่างที่บอก เราจะไปหวังพึ่งใครข้างหน้านี่ไม่ได้เลย อยู่เมืองจีน คงจะต้องพึ่งตัวเองไปก่อน นี่ยังไม่รู้เลย ว่าโอลิมปิค 2008 จะไปรอดหรือปล่าว ก้ออีคนเมืองจีนนี่ เล่นไม่เอาภาษาอะไรเลยนอกจากภาษาบุพการีของตัวเอง

วันนั้นกลับมาถึงท่ารถที่เดิมประมาณ 5 โมงเย็น เดินจากสถานีรถมา พลางคิดไปว่าหมดไปแล้ว อีก 1 วันอย่างมีความสุข ถึงแม้มันจะลำบาก เหนื่อย ท้อ แล้วก้อกลัว แต่เราสามารถผ่านเหตุการณ์เหล่านี้ไปได้ ถ้าเรามีความพยายามตั้งใจที่จะทำมันจริงๆ สู้ๆ สู้ตาย

จบไตรภาค

เยี่ยมครับคุณ Navy

เล่าได้สนุกมาก แ้ล้วก็กล้ามากๆ ที่ไปเมืองจีนแบบไม่ค่อยรู้อะไร มันไม่เหมือนไปยุโรปที่ถามใคร เขาก็ช่วยตลอด มี Tourist Info ดีๆ เพียบ นับถือๆ

ไม่นึกว่าน้องเนวี่จะเดินเก่งแบบนี้ วันหลังต้องท้าดวลพี่นู๋จิ๋วค่ะ รายนั้นต้องพาไปเลิกเดินที่ถ้ำกระบอกละมัง ^^

อ้างถึง:

ฮัดเซ๊ย