> > รายงานโดย :ธนา เธียรอัจฉริยะ
> > รองประธานเจ้าหน้าที่บริหาร บริษัท โทเทิ่ล แอ็คเซ็ส คอมมูนิเคชั่น:
> >
> > วันพุธที่ 12 สิงหาคม พ.ศ. 2552
> >
> > ผมมีลูกสาวตัวเล็กๆ น่ารักสองคน คนโตชื่อ โมเนต์ อายุห้าขวบกว่าๆ
> > คนเล็กชื่อเมนิ อายุสี่ขวบ กำลังอยู่ในวัยอ้อนพ่ออ้อนแม่
> > ไม่รู้ว่าใครติดใครกันแน่ รู้แต่ว่าผมต้องพยายามกลับบ้านให้ทัน
> >
> > ก่อนสองสาวนอนหลับเกือบทุกวัน เสาร์อาทิตย์ก็ตัวติดกันตลอด
> >
> > คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็มักจะนึกถึงแต่ว่าจะสอนลูกให้เป็นคนยังไง
> > ให้มีน้ำใจ ไหว้สวย ไม่งอแง นึกอะไรออกก็พยายามสอน
> > ก็ไม่ค่อยได้นึกว่าจะเรียนรู้อะไรจากลูกได้
> > เพราะลูกยังเด็กยังเล็กอยู่ แต่ด้วยความที่อยู่ด้วยกันตลอด
> > มีบ่อยครั้งที่ลูกผมพูดหรือแสดงท่าทีอะไรที่ทำให้ผมต้องหยุดคิด
> > และทบทวนตัวเองเป็นประจำ
> >
> > เมื่อไม่นานมานี้ ผมพาเด็กๆกับภรรยาไปเที่ยวอเมริกา
> > ไปอยู่หลายเมือง สองอาทิตย์ที่ไปเที่ยว เป็นสองอาทิตย์ที่ดีที่สุดช่วงหนึ่งในชีวิตผม
> > ได้มีโอกาสตะลอนๆ ไปทั้งครอบครัว ได้ผจญภัยเล็กๆ ตามที่ต่างๆ
> > มีอุปสรรคบ้างนิดหน่อยพอเป็นน้ำจิ้ม
> > ได้เห็นตัวเล็กทั้งสองสนุกสนานกับของเล่นบ้าง
> > ทิวทัศน์รอบทางบ้าง เป็นความสุขเล็กๆ ที่ยิ่งใหญ่ของคนเป็นพ่อเป็นแม่
> >
> > ระหว่างทางในหลายๆ ครั้ง
> > ผมกับภรรยาก็จะเดินดูโน่นดูนี่เป็นปกติในจังหวะก้าวย่างของเรา
> > ก็จะได้ยินเสียงเมนิ ลูกสาวคนเล็กบ่นปวดขา เดินไม่ทัน เหนื่อย
> > เวลาไปเดินในที่ที่คนเยอะ ก็มีเผลอไปจับมือคนอื่น
> > คิดว่าเป็นพ่อแม่บ้าง เราก็ได้แต่ขำๆ ในตอนแรก

> > แต่พอใช้ชีวิตด้วยกันตลอดเวลา มีจังหวะหนึ่งที่ลูกผมบ่นว่า
> > เดินไม่ทันซึ่งปกติผมก็คงไม่ได้สนใจอะไร
> > แต่จังหวะนั้นผมบอกลูกว่า เดี๋ยวจะลองเดินก้าวช้าๆ เท่าลูกดู
> >
> > ผมก็เลยลองเดินช้าๆ ช้ามาก เพราะลูกผมยังเล็ก
> > ก้าวได้สั้นๆ และไม่ไกล ผมพยายามเดินในจังหวะของลูก
> >
> > ช่วงแรกๆ ก็อึดอัดนิดหน่อย ต้องก้าวเท้าถี่ๆ
> > สั้นๆ แต่พอลองบ่อยๆ เข้า ผมก็เริ่มมองเห็นมุมของเขาว่า
> > ทำไมเขาถึงเดินไม่ทัน ปวดขา หรือเหนื่อย เวลาเดินจังหวะผู้ใหญ่

> > พอเริ่มเห็นมุมแปลกๆ ของเด็ก ผมก็เลยลองพยายามย่อตัวลงให้เท่าลูก
> > ในมุมที่เรามองเงยหน้าขึ้นไป ทำให้รู้สึกว่าผู้ใหญ่ในสายตาเขาเหมือนยักษ์ที่อยู่สูง
> >
> > มองไม่ค่อยถนัด ถึงเข้าใจว่าทำไมเขาถึงจับมือคนผิดอยู่เรื่อยเวลาคนเยอะๆ
> >
> > หลังจากนั้น ผมก็พยายามเดินช้าลงให้ได้จังหวะของเขา
> > พยายามย่อตัวเวลาคุยกับลูก ลูกผมก็ดูจะสนุกขึ้น
> > อารมณ์ดีขึ้นและชอบมากเวลาพ่อย่อตัวคุยด้วย
> > ลูกผมสอนให้ผมรู้จักสนใจจังหวะของคนอื่น

> > ลองใช้จังหวะของคนอื่นในการดำเนินชีวิตบ้าง
> > ชีวิตของ คนทำงานหลายๆ ครั้ง ก็พยายามบงการให้คนอื่นเดินจังหวะเรา
> > ไม่ได้เอาใจเขามาใส่ใจเรา
> > พอนึกถึงเรื่องนี้ทีไรก็จะพยายามลองสังเกตจังหวะคนอื่นดูทุกที
> >
> > ที่ดิสนีย์แลนด์ ช่วงเที่ยงๆ ผมกับโมเนต์
> > ลูกสาวคนโตไปต่อคิวยาวเหยียดเพื่อซื้ออาหารกลางวัน
> > รอตั้งสิบกว่านาที อยู่ดีๆ ก็มีแม่ลูกตัวอ้วนๆ
> > คู่นึงทำเนียนมาแซงคิวเอาโค้งสุดท้ายข้างหน้าผม
> > คงเห็นว่าเราหน้าเอเชียดูใจดี
> >
> > ก็เลยเบียดซะอย่างนั้น ผมก็เลือดขึ้นหน้า
> > โมโหสุดๆ กำลังจะโวยวายด้วยความฉุน
> > ก่อนจะโวย ก็บอกโมเนต์
> > เพื่อให้ลูกเข้าใจว่าพ่อจะต้องโกรธเพราะอะไร
> >
> > โมเนต์สะกิดแขนผม แล้วทำหน้าชิลล์มากๆ
> > บอกผมว่า "พ่อขา เขาอาจจะรีบก็ได้นะพ่อนะ"
> >
> > ผมอึ้งไปพักใหญ่ ในหัวหายโกรธเป็นปลิดทิ้ง
> > ดีใจที่ลูกมองโลกในแง่ดีแบบนี้
> > แถมรู้สึกตัวเองแย่มากๆ ที่ต้อง
> > ให้ลูกสอนการมองโลก การให้อภัย
> > ระหว่างรอแถว

> > ผมนึกถึงเพลงอื่นๆ
> > อีกมากมายของวงเฉลียงอยู่ในหัว
> >
> > เด็กหนีไม่ยอมเรียน
> > โดดเรียนเพราะเหตุใด
> > ใครตอบได้ไหม
> > เด็กไปเพราะใจเบ่ง
> > แม่ให้ไปขายของ
> > ครูสอนไม่ดีเอง
> > เด็กรักเป็นนักเลง
> > อื่นๆ อีกมากมาย
> >
> > เมื่อวานก่อน
> > ผมพาเด็กหญิงสองคนไปทำฟัน
> > คุณหมอตรวจเจอว่าโมเนต์ฟันผุ
> > ต้องอุดฟันน้ำนม คุณหมอก็เลยทำการอุดให้
> > เราก็คอยบอกโมเนต์ว่าถ้าเจ็บให้ยกมือขึ้น
> > เพราะอุดฟันเด็กห้าขวบ โดนเหงือก โดนปาก
> > เด็กคงต้องเจ็บน่าดู
> >
> > ตลอดการอุดฟัน
> > ผมก็ถามเป็นระยะว่าเจ็บรึเปล่า
> > โมเนต์ไม่ยกมือว่าเจ็บเลยซักครั้ง
> > ผมก็นึกว่าคงไม่เป็นไร อุดเสร็จ
> > เรียบร้อยก็กลับบ้าน
> >
> > ระหว่างทางกลับบ้าน ผมก็ถามลูกว่า
> > อุดฟันเจ็บมั้ย โมเนต์บอกว่า
> > เจ็บมากเพราะโดนเหงือก ผมก็ถามต่อด้วย
> > ความสงสัยว่าทำไมไม่ยกมือ หรือร้องล่ะ
> >
> > โมเนต์บอกสั้นๆ ยิ้มอายๆ
"หนูอดทน อยากให้พ่อดีใจ"
> >
> > หนูสอนพ่อเยอะเหลือเกิน..

ต่างฝ่ายก็ต่างช่วยกันสอนซึ่งกันและกัน

กว่าคุณพ่อจะรู้ตัว ก็ทำให้พนักงานในบริษัทตัวเองลำบากจนจะขาดใจตายแล้ว

ร้องเรียนเท่าไรก็ไม่ใส่ใจและสนใจ

กว่าจะรู้แต่ละเรื่องต้องมาดูลูกตัวเอง ซึ่งมันก็ได้แค่เรื่องสองเรื่อง แต่ปัญหาของพนักงานมีมากกว่าลูกคุณ ซึ่งกว่าลูกคุณจะสอนหมด พนักงานคนดีๆเค้าก็อยู่ไม่ได้แล้วในบริษัทของคุณ

มันบ่งบอกว่าตัวคุณหัวแข็งไม่ฟังใครแต่ต้นแล้ว ยกเว้นลูกคุณคนเดียว

เยี่ยมมากค่ะ