ไปเที่ยวกำแพงเมืองจีนกันต่อดีกว่า

ความเดิมจากตอนที่แล้ว พอล้อหมุน เจ๊กระเป๋าก้อเก็บตังค์ เราจ่ายไป 12 หยวน โอเค ถูกต้อง แสดงว่าค่อนข้างแน่นอน สักพักรถก้อวิ่งเข้าทางด่วน ทางไป Badaling Great Wall Express Way เป็นอันถูกต้องแน่นอน ระหว่างทางคอยยืนสังเกตุเส้นทางไปด้วย (ก้อมันนั่งไม่ได้นิ ก้อต้องยืนเป็นธรรมดา) แถมยังรู้ด้วยว่า อีเจ๊กระเป๋ารถแอบนินทาเรา เพราะพูดทีนึง เธอก้อหันหน้ามามองทีนึง มองคนขับทีนึง เราคงหน้าตาเหมือนคนขับรถแหละ แต่ต่างกันตรงที่เราน่ะ หล่อแล้วก้อดูดีกว่านิดหน่อย เหอะๆๆ มันก้ออดที่จะสนใจไม่ได้ แต่ที่แน่ๆเราก้อแอบถ่ายรูปเธอมาด้วย ตอนเดินเก็บตังค์ หาดูรูปได้จากรูปถ่ายในสเปซนี้แหละ

ระหว่างทาง รถก้อยิ่งไต่เขาขึ้นไป ผ่าน 3 อุโมงค์ ที่ยาวที่สุดก้อประมาณเจ็ดถึงแปดร้อยเมตร อันนี้ สาบานได้เลยว่าตอนเปิดกูเกิ้ลเอิร์ธดูเห็นอุโมงค์นี้ด้วย คนเจาะก้อช่างสุดยอดเสียจริงๆ ทำไปได้ยังไง ระหว่างทางหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายแทบไม่ทัน มองเห็นสันเขาเป็นสันบล๊อกกำแพงเมืองจีน เสียดายที่มีหมอกมากไปหน่อย ทำให้มองเห็นได้ไม่ค่อยชัด แต่ก้อยังเห็นลางๆ

เวลาผ่านไปประมาณ 1 ชั่วโมง นับจากออกเดินทาง ตอนนั้นก้อประมาณ 13.00 น. เห็นจะได้ ก้อเดินทางถึงด่านทางขึ้นกำแพงเมืองจีน ป้าต้าหลิง แต่ยังไม่ถึงซะทีเดียว ต้องเดินต่อไปอีกประมาณ 400 เมตร เวลานั้นหิวแล้วด้วย ทนไม่ไหว คงต้องหาอะไรรองท้องก่อนแล้วอ่ะ ก้อเหลือบไปเห็นร้านอาหารร้านนึงขายอาหารประเภทบะหมี่ กุ๊กก้อแต่งตัวดูดี เราเองก้ออยากกินอยู่แล้ว จำได้ว่าตั้งแต่มาถึงเมืองจีน ยังไม่ได้มีบะหมี่ตกถึงท้องเลย ถ้าไม่นับมาม่าหมูสับที่เอาไปเองนะ (ลืมบอกไปว่า มีหมูหวานที่มีเพื่อนรุ่นพี่ที่แสนน่ารักอนุเคราะห์ไปให้ครึ่งกิโลด้วย หม่ำซะเรียบเลยงานนี้) ในที่สุดก้อตัดสินใจเดินเข้าร้านอย่างมั่นใจ เสี่ยวเอ้อผู้หญิงก้อนำเมนูมาเสิร์ฟ เปิดดูแล้วก้อต๊กกะใจ เป็นภาษาจีนทู้กหน้า ตายละทำไงดี เลยทำท่า พร้อมกับส่งภาษาใบ้ว่า นู้ดเดิ้ลๆ ? อีกพักถึงได้มีเมนูภาษาอังกฤษมาเสิร์ฟ

จริงๆแล้ว เราก้อตั้งข้อสังเกตุอยู่นะว่า ทำไมราคามันดูแปลกๆพิกล แปลกๆนี่คือดูแพง ราคาก้อไม่เหมือนไอ้เมนูภาษาจีน ขัดแย้งกันกับคนที่เข้ามากินในร้านนี้ ก้อดูเป็นคนพื้นๆ เป็นคนจีนท้องถิ่น และก้อไม่ได้ดูถูกนะว่า คนพวกนี้ไม่มีปัญญาจ่าย แต่ดูแล้วร้านนี้ ถ้าคนพวกนี้เข้ามากินได้ เราก้อน่าจะกินได้ ก้อเลยสั่งก๋วยเตี๋ยวน้ำหมู ใส่เต้าหู้นิดหน่อย หมู 2 ชิ้นเล็กๆ เล็กมากๆ พร้อมกับเขอเข่อ เขอเล่อ (Coca Cola) 1 กระป๋อง กินเสร็จสรรพก้อเรียกเช็คบิล รู้ไหมว่าเท่าไหร่ ยายคนเก็บเงินบอกว่า บะหมี่ 48 หยวน น้ำอีก 25 หยวน รวมกัน 73 หยวน มันกลัวเราไม่เข้าใจขนาดหนัก ทำนิ้วให้ดูด้วยนะ เจ็ดแล้วก้อสาม (ทั้งหมดทั้งปวงก้อประมาณ 365 บาท) โอ๊ย อะไรจะแพงขนาดนั้น รับไม่ด๊าย แต่ต้องจ่ายอ่ะ เพราะกินหมดไปแล้ว แถมซดน้ำซุปซะเกลี้ยงอีก แต่ขอบอกว่าไม่ได้อร่อยนะ หิวต่างหาก ถึงตอนนี้ ก้อรู้แล้วว่า ถูกฟันแน่นอน โค้กที่ไหนล่ะกระป๋องละ 125 บาทน่ะ มีที่ไหน ถ้าไม่ใช่ที่นี่ ตอนไปซื้อน้ำโค้กกินที่อิตาลี ตรงแถวๆโคลีเซียม ว่าแพงแล้วนะเนี่ยะ หรือว่า อะไรๆที่มันตั้งอยู่ใกล้ๆเจ็ดสิ่งมหัศจรรย์ของโลก มันต้องราคามหัศจรรย์แบบนี้หว่ะ เออ พอกินเสร็จ ก้อเลยเข้าห้องน้ำมันซะเลย หวังจะใช้บริการให้คุ้มปรากฏว่า ไม่เอาแล้ว ฉี่ไม่ออก ห้องน้ำเหมือนไม่เคยเจอการทำความสะอาดมาชาตินึงแล้ว มืดก้อมืดใช้ไฟประมาณ 5 แรงเทียน มองไม่เห็นอะไรนอกจากทิชชู่กองเท่าภูเขา เลยเผ่นออกมาแทบไม่ทัน อะไรๆ ทำไมมันแย่ไปซะทุกอย่าง เอาน่า คงไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่านี้แล้วหล่ะ เดี๋ยวคงได้เจออะไรดีๆมั่งน่า

ออกมานอกร้าน ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นแล้ว กะว่าเดินไปด่านเลยดีกว่า โมโห ไม่ช้ง ไม่ช็อปมันแล้วด้วย ระหว่างทางเดินผ่านร้านกาแฟสัญชาติอเมริกันชื่อดัง สตาร์บัคส์ สวยมากทีเดียว ยอมรับว่าร้านนี้สวยจริงๆ ออกสไตล์คลาสสิคเลยแหละ ดูสวยงามแบบขัดแย้งกับแหล่งท่องเที่ยว (หาดูรูปได้ในสเปซนี้) ทางที่เดินขึ้นก้อเริ่มเป็นเนินเขา เริ่มได้แรงแล้ว ขาที่ยังปวดอยู่ (ลืมบอกว่า เมื่อวานเดินจากที่พัก ไปถึง Tian'anmen SQ/Forbidden City/Wangfujing Walking St แล้วก้อกลับที่พัก หลงจ๊ง ประมาณ 8 กิโลเมตร ขาแทบพลิก เดินตั้งแต่สิบโมงเช้า ถึงสองทุ่ม คิดดูเอาเถิด ไม่เคยคิดว่าจะทำไปได้เหมือนกัน) ก้อเริ่มปวดขึ้นมาเป็นระยะๆ ยังไง คงต้องอดทนอย่างเดียว ที่จะทำให้เราถึงกำแพง(สวรรค์???)ได้

ในที่สุดก้อมาถึง ทางเข้า ซึ่งต้องซื้อตั๋วก่อน 45 หยวน ในตั๋วจะมีสแตมป์ให้ด้วย 4 ดวง (มีเรื่องโดนอมตั๋วด้วย เดี๋ยวจะเล่าต่อทีหลัง--ยัยพรไกด์สาวแสบ กะไอ้คนขับรถตัวป่วนจาก ฟ.ส. ฮอลิเดย์) หลังจากจัดการเสร็จสรรพ ก้อเข้าไปด้านใน มีแยกซ้ายขวา คือจะขึ้นด่านเหนือหรือใต้ เราเลือกด้านเหนือ ในความหมายที่คิดเอาเองว่า ทำอะไร จะได้เหนือชาวบ้าน ชาวช่อง เขาบ้าง เรียกว่ามีกี่ป้อมเราขึ้นหมด คนเยอะมาก ได้หลอกฝรั่งให้ถ่ายรูปให้ก้อที่นี่แหละ ได้มีรูปเป็นของตัวเอง 1 รูป

แทบไม่น่าเชื่อว่า จะสูงเพียงไหน ชันเพียงใด เราว่าเราเก่งไม่แพ้ใครแล้วนะ มีเก่งกว่านี้อีก ก้อพวกสินค้าที่ระลึกน่ะสิ สามารถตามไปขายได้ถึงบนกำแพงเมืองจีน มีทุกๆจุด ทุกๆป้อมก้อว่าได้ สินค้าที่ขายส่วนใหญ่ ก้อเป็นของพื้นเมือง ที่ดูดีหน่อยก้อคงเป็นเสื้อยืดที่เขียนว่า I have climbed the great wall อะไรประมาณนี้ แต่ไม่ได้ถามราคาหรอกนะ กลัวถามไปแล้วรับไม่ได้เหมือนกินบะหมี่ ก้อเลยปล่อยให้วางโชว์นักท่องเที่ยวคนอื่นไปก่อน

วันนั้น บนกำแพงเมืองจีนอากาศแลดูขะมุกขมัว เนื่องจากเช็คพยาการณือากาศก่อนหน้านี้ บอกว่าจะมีหมอกปกคลุม นับว่าโชคยังดีที่ไม่มีฝน ไม่งั้นนอกจากไม่ได้รูปกำแพงเมืองจีนมาแล้ว เราอาจตกระกำลำบากกว่านี้ก้อได้ ไหนจะมีเสื้อกันฝนขาดๆ ติดตัวไปแค่ตัวเดียว ร่มก้อไม่มี ถึงเวลาฝนตก ร่มคงคันละ 100 หยวนเป็นแน่แท้ จนกระทั่งไต่มาถึงป้อมที่สูงสุด (ที่เราคิดเอาเองนะ เพราะมองจากด้านล่าง อันนั้นมันก้อดูสูงสุดๆแล้วนะ) ไม่มีปัญหาเรื่องขาดอากาศหายใจ ยังหายใจ หายคอคล่องสะดวก ลมพัดเย็นสบาย แต่ค่อนข้างกรรโชกแรง ดื่มน้ำเสียหนึ่งอึก ทางขวามือของป้อมเหลือบไปเห็นซุ้มถ่ายรูปที่ให้ถ่ายรูปแบบว่าใส่ชุดทหาร ฮ่องเต้ ฮองเฮา ฯลฯ นั่งบนบัลลังก์ สนนราคาคงจะแพงอยู่พอสมควร เพราะดันขึ้นไปตั้งอยู่บนยอดกำแพงเมืองจีนซะงั้น ถัดมาอีกเจ้านึงเป็นร้านถ่ายรูป พร้อมแจกประกาศนียบัตรว่า ข้าคือผู้พิชิต ได้ปีนป่ายขึ้นมาด้วยความสูงถึง (เท่าไร ขออภัยจำไม่ได้จริงๆ) ขนาดนี้ๆ เป็นป้ายหิน รูปที่ถ่ายออกมาก้อจะติดอยู่ในประกาศ พร้อมลายเซ็นต์ (สงสัยจังว่าลายเซ็นต์ใคร แต่ไม่กล้าถามกลัวฟังไม่รู้เรื่อง)

เดินมาอีกนิดเจอทางลง พอดีกว่า ลงแล้วรีบกลับก่อน เผื่อเข้าปักกิ่งได้เร็ว มีเวลาเหลือจะไปหาไรทำเล่นๆ ในเมืองดีกว่า ตาเจ้ากรรม ก้อดันแสนดี เหลือบไปเห็นรถราง โหย ... ที่นั่งสีสันสวยงาม มองแต่ไกลๆ (ดูได้เลย จากรูปในสเปซอีกเหมือนเคย) น่าสนแฮะ ลงไปสอบถามได้ความว่า เป็นรถลักษณะเหมือนกับ Luge ของนิวซีแลนด์ แต่อันนี้ เค้าเอามาต่อๆกันยาวประมาณ 15 คัน คันแรกเป็นของคนขับ คือเราไม่ขับเองมีคนขับอยู่ด้านหน้า ดูแล้วก้อน่าหวาดเสียวดีแท้ คิดอยู่สิบนาทีว่าจะเอาดีไหม ของเมดอินไชน่า มันจะปลอดภัยไหมหว่า แล้วถ้าลงไปแล้ว มันไปโผล่ที่ไหน แล้วถ้ามันไม่โผล่ แต่มันดันเป็นไฟนอล เดสติเนชั่นของเรา จะทำไง คิดต่างๆสารพัด ในที่สุด สรุปคือนั่งดีกว่าเพราะเราคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอก ตัดสินใจเดินลงไปซื้อตั๋วราคา 30 หยวน อืมม์ มันก้อไม่แพงเกินไปนะ แล้วก้อไปเข้าคิว สังเกตุดูอยู่ว่าปกติ คงมีคนจีนที่ชอบความสูง บวกกับความเสียวมาเล่นอยู่เยอะเหมือนกัน ดูจากช่องที่จัดไว้ มีสลับไปสลับมาอยู่หลายตอนเลยทีเดียว และแล้ว ก้อถึงเวลาได้เข้าไปนั้งในรถ พอนั่งเสร็จจะมีที่รัดดึงลงมาครอบตัวเหมือนกับรถไฟเหาะตีลังกาน่ะแหละ ถ้าใครเคยเล่น แต่เป็นรัดแบบแมนนวลนะ ดึงลงมาด้านข้างจะมีที่คลิปเหมือนเซฟตี้เบลท์ในรถ คลิปเสร็จก้อเตรียมพร้อมที่จะปล่อยรถราง

และแล้วก้อถึงเวลาที่หัวหน้าขบวนปล่อยรถ ไม่มีเครื่องยนต์อะไรควบคุมเลยจริงๆ ใช้แรงโน้มถ่วงของโลกแท้ๆ บวกกับเบรคของคนนำขบวนเพียงเท่านั้น รถจะไหลไปเรื่อยๆ ระหว่างเบรค หรือชะลอความเร็ว จะได้กลิ่นไหม้ๆออกมาให้น่าใจหายนิดๆ พอที่จะกระตุ้นต่อมอะดรีนาลีนให้ตื่นโดยฉับพลัน แต่ก้อปลอดภัยเพราะลงมาถึงด้านล่างจนได้ จำได้ว่าเดินลงจากรถ ออกมาเป็นสถานที่นึง คล้ายๆสวนสัตว์ ชะโงกดูพลันเห็น หมี ตัวเบ้อเร่อ เบ้อเต่อ อ้าวแล้วนี่มันเป็นส่วนไหนของป้าต้าหลิงล่ะเนี่ยะ

จบภาค 2

เขียนได้มันส์ดีจริงๆ แต่ทำให้รู้สึกเมืองจีนแย่จัง จริงๆ ก็เพิ่งไปมาตอนสงกรานต์ แต่ไปกันทัวร์ ก็เลยสบายมากๆ พาไปแต่ที่ดูดี ห้องน้ำดีๆ โรงแรมดีๆ ที่เที่ยวสวยๆ เลยไม่หงุดหงิดกับเมืองจีน แต่ก็มีหงุดหงิดกับคนจีนที่ไม่ค่อยมีมารยาท แถมชอบบีบแตรมากๆ อยู่เมืองจีนจะหนวกหูแตรรถมากๆ แล้วก็ตอนเข้าลิฟท์ ถ้าเจอคนจีนเยอะๆ เข้ามาด้วย เซ็งมากๆ พี่แกจะยัดทะนานให้ผมเป็นศพตากใบให้ได้เลย

เล่าได้เห็นภาพมากเลยครับ อย่าลืมภาค 3 นะครับ

สนุกๆ
ชอบ เขอเข่อ เขอเล่อ (Coca Cola) มากๆ ออกเสียงได้คิกขุจริงๆ ตามไปอ่านภาค 3 ดีกว่า