เพื่อนแท้เเม้น้อย แต่ก็ทำให้ชีวิตอบอุ่นและมีความสุข เพื่อน คือบุคคลที่อ้าแขนต้อนรับเราเสมอ โดยเฉพาะในยามที่เรามีความทุกข์ และต้องการการให้กำลังใจ เพื่อนจะทำให้เรารู้สึกไม่โดดเดี่ยว ไม่เดียวดายอยู่ในโลกกว้าง
หลายครั้ง ที่เรารู้สึกว้าเหว่ อยากจะมีเพื่อนซักคนที่เราจะไปพูดคุย ไปร้องไห้ด้วย ไปหัวเราะด้วย แต่การที่เรานั่งเฝ้ารอให้ใครมาคอยเติมเต็มชีวิตให้เรานั้น มันต้องใช้เวลา ใช้ความอดทน และรอคอย พร้อมกับคิดว่า เมื่อไหร่หนอ เพื่อนคนนั้นจะมาปรากฏกายสักที หลายครั้งที่เรารู้สึกผิดหวังกับคนที่เราคิดว่า นี่แหละเป็นเพื่อนแท้ แต่แล้ว เมื่อเขาเปลี่ยนไป เราก็รู้สึกเจ็บปวดกับการที่เขาเปลี่ยนไป ทำไมเขาไม่เหมือนเดิม ทำไมเขาไม่เข้าใจเรา ทำไม ทำไม และ ทำไม

เมื่อเราเติบโตขึ้นมา เรามีความรู้สึกว่า การนั่งรอคอยให้ใครมาหยิบยื่นมิตรภาพให้เรา มาดูแลใส่ใจความรู้สึกนั้น เราเป็นคนที่งอมืองอเท้าไปหน่อย ทำไมเราไม่เติบโตขึ้นมา แล้วหยิบยื่นสิ่งดีๆให้แก่ตัวเราและผู้อื่นตั้งแต่ตอนนี้ เราจะได้ไม่ต้องพบกับคำว่าผิดหวัง ที่จะให้คนนั้น คนนี้ เป็นอย่างนั้นอย่างนี้ที่ถูกใจเรา ซาบซึ้งในพระพุทธพจน์ที่บอกว่า ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน เราเป็นที่พึ่งของตนเอง เราเป็นที่พึ่งของตนเองจริงๆ ไม่มีใครจะรู้จักเรา รู้ความรู้สึกเราได้ดีเท่าเรา หากเราใส่ใจตัวเรา เราก็จะรู้จักตัวเราเองได้มากขึ้น และเติมเต็มตัวเองได้ดี ดียิ่งกว่าที่จะรอให้ใครมาเติมเต็มอะไรให้เรา แต่เราก็ไม่ปฏิเสธมิตรภาพที่ท่านใดจะให้ แต่เราจะไม่รอ ท้อแท้ หงอยเหงา เปล่าเปลี่ยว

เห็นว่า ชีวิต เป็นสิ่งที่มีคุณค่า เราจะนำพาชีวิตไปทางใด เราเองเป็นผู้กำหนด ซาบซึ้งใจในพระธรรม คำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าที่มีมากมาย หลากหลายในทุกแง่มุม ที่เราจะนำมาปรับใช้ นำมาสอนใจตัวเองได้เป็นอย่างดี เพื่อที่เราจะได้ เป็นเพื่อนที่แท้จริงของตัวเราเอง นำพาตนไปจากความผิดพลาดต่างๆ นำพาตนไปสู่แสงสว่าง
พระธรรมส่องนำทางชีวิต เรารู้สึกอบอุ่นใจทุกครั้งที่ได้เข้าใจธรรมะ ทีละนิดๆ ธรรมะสามารถทำให้จิตใจ ของคนเราเติบโตขึ้นได้จริงๆ ขอขอบคุณสิ่งดีๆที่มีคู่โลกจนถึงทุกวันนี้ และได้เห็นว่า เมื่อเรามีพระธรรมอยู่ในจิตใจ เราก็จะเป็นเพื่อนแท้ของตัวเราเอง และเป็นเพื่อนแท้ของผู้อื่นได้อย่างแท้จริง

โลกนี้กำลังขาดแคลน มิตรภาพจากใจที่พิสุทธิ์ กำลังขาดแคลนจริงๆ มาช่วยกันสร้างดีกว่า มิตร เมตตา ปรานี มีน้ำใจ มาช่วยกันเติมเต็มให้โลก ตั้งแต่โลกเล็กคือตัวเรา ไปจนถึงโลกใบใหญ่ที่เราได้อาศัยอยู่จนถึงทุกวันนี้ คิดว่า เราก็จะได้แสดงความกตัญญูในฐานะที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์คนหนึ่งแล้วหนอ