ป้าอรไปหาหมอยังเนี่ยะ ...

หิวเรย อ่ะ

อ้างถึง:

ป้าอรน่าไปตรวจ เช็คเกล็ดเลือดดูนะ

หายไปหลายวัน มาปั่นหน่อย จะได้ทันชาวบ้านเค้า ... นะ

อ้างถึง:

กะลังอรรถาธิบายทางให้ น้องกิดฟังทางเอ็มอยู่ ท่าทางจะงงม่ายช่ายน้อย เด๋วจับมานอนบ้านซะเรย จะได้ไปด้วยกาน ฮ่าๆ ...

จะแอบโผล่ไปดีกั่ว อิอิ ...

ว่าแต่ จะขอแอบสั่งหนมจีบ กะซาลาเปา วราภรณ์ข้างร้าน ยำแอนด์ตำมาด้วยจะได้ไม๊ แระไปเก็บจี๊กะเสี่ย เหอๆๆ ชอบๆ มั่กๆ เรย อาหย่อย

หายไปหลายวัน โผล่มาทักทายคับ ไม่ต้องรอ 7 วันขึ้นอืด เหอะๆๆ

อ้างถึง:

แผล็บๆ น้ามยายไหย เหอๆๆ

จะเอารูปเมืองจีนแปะ ทามมะเปง เหอๆๆ

อ้างถึง:

ดู season 3 ไปถึง Ep 6 ที่เหลือโหลดมาจากบิทแระ ยังตามหาซับไทยอยู่ น่าจะโหลดถึง Ep 15 แระ เรื่องนี้ ตา Sawyer น่าดูอยู่คนเดียวเนอะ ป้าอร อิอิ

แวะมาหาว

หมดมุข

ไปเที่ยวกำแพงเมืองจีนแบบซำเหมา ภาค 3 (จบ)

เชิญอ่านต่อได้ที่นี่ครับ ...

http://www.trendypda.com/modules/newb ... =118&start=0#forumpost644

เอ็นจอย ... รีดดิ้ง คับ

ไปเที่ยวกำแพงเมืองจีนกันต่ออีกซักภาคนึงนะ

ความเดิมจากตอนที่แล้ว ถึงเวลาที่หัวหน้าขบวนปล่อยรถ ไม่มีเครื่องยนต์อะไรควบคุมเลยจริงๆ ใช้แรงโน้มถ่วงของโลกแท้ๆ บวกกับเบรคของคนนำขบวนเพียงเท่านั้น รถจะไหลไปเรื่อยๆ ระหว่างเบรค หรือชะลอความเร็ว จะได้กลิ่นไหม้ๆออกมาให้น่าใจหายนิดๆ พอที่จะกระตุ้นต่อมอะดรีนาลีนให้ตื่นโดยฉับพลัน แต่ก้อปลอดภัยเพราะลงมาถึงด้านล่างจนได้ จำได้ว่าเดินลงจากรถ ออกมาเป็นสถานที่นึง คล้ายๆสวนสัตว์ ชะโงกดูพลันเห็น หมี ตัวเบ้อเร่อ เบ้อเต่อ อ้าวแล้วนี่มันเป็นส่วนไหนของด่านป้าต้าหลิงล่ะเนี่ยะ มองดูก้อยังงงงงอยู่หรือเราจะเอาชีวิต มาทิ้งท่ามกลางฝูง หมี เหล่านี้ ในคู่มือทีอ่านก้อไม่เคยบอกว่า มีสวนสัตว์เฉพาะ หมี อยู่ที่นี่นะ เอาละ ต้องสอดส่ายสายตา มองพวกฝาหรั่งว่า มีรึป่าว ถ้ามีก้อลองถามดู ไม่น่าจะหลง พวกหรั่งนี่ เวลาอยู่เมืองนอก นอกจากใช้พวกมันถ่ายรูปแล้ว ยังใช้ถามทางได้ด้วย บางทีก้อผิด บางทีก้อถูก ถือว่าซื้อล็อตตารี่แล้วกัน

และแล้ว เราก้อเห็นป้ายช่วยชีวิต ป้ายนี้เห็นเมื่อตอนมา ตลอดทางเดิน มันคุ้นตาดี บอกว่าทางไปเคเบิ้ลคาร์เอย ทางไปโรงฉายภาพยนตร์เอย(ที่ฉายเกี่ยวกับเรื่องราวกำแพงเมืองจีน เสียดายไม่ได้แวะไปดู) ฯลฯ อีกกี่ร้อยเมตร อ่อๆ รอดตายแล้วๆ เห็นป้ายบอกทางไปจุดขึ้นรถเมล์สาย 919 ด้วย อีก 1000 เมตร ตรงดิ่งไปเลยดีกว่า

เดินดุ่ยๆมาเห็นเป็นเพิงๆ อ่านอะไรก้อไม่ออก ดูรู้เรื่องอย่างเดียวคือเลข 919 เห็นคนต่อคิวกันยาวเฟื้อย เลื้อยไปมา สงสัยจะเดินทางกลับไปในเมืองปักกิ่งเหมือนกะเราแฮะ มีคนในแถวเป็นคนจีนถือแผนที่ด้วยอิอิ ไม่หลงแล้ว(มั๊ง) รอรถอยู่นานมากในที่สุด เวลาตอนนั้นก้อบ่ายสามกว่าๆ ก้อมีรถบัสแล่นเข้ามาคันนึง ว่างเชียว ไม่ทันไร กลุ่มคนทั้งหมดก้อแย่งกันกรูเข้าไปที่ประตูเพื่อที่จะแย่งกันขึ้นรถ อ้าวแล้วเราจะชักช้าอยู่ใย ขอแย่งด้วยคน ขนาดอย่างเรานี่ยังสู้คนท้องถิ่นไม่ได้เล้ย ยัยเจ๊กระเป๋าอุตส่าห์ตะโกนบอก ว่าจะมีมาอีกคันนึง กะลังตามมา (เดาเอา จากท่าทางคนอื่นๆรอบข้าง) ทำให้คนชะงักเล็กน้อย เราก้ออาศัยจังหวะนั้นขอเบียดด้วย ขึ้นไปบนรถได้สำเร็จ แต่ว่ากลายเป็นเรายืนเป็นคนที่สาม เซ็งจริง ยืนอีกแล้ว กรู! ในไม่ช้า รถก้อออก ระหว่างนั้น ตั้งสตินึกขึ้นมาได้ว่า แล้วไอ้ที่ขึ้นมานี่ มันถูกคันหรือปล่าว ดูท่าทางทำไมไม่มีใครพูดคำว่า เป่ยจิง (ปักกิ่ง) เลย มีแต่เหมือนชื่อเมืองแปลกๆ เราเองก้อไม่กล้าถามกลัวยัยกระเป๋าโวยวายเลยแอบเก็บเอาไว้ในใจก่อน

ยิ่งเก็บ มันก้อยิ่งจะไม่ไหวอ่ะ จะเป็นลม เพราะอะไรน่ะเหรอ ก้อเพราะดูทางที่รถวิ่งแล้ว ทำไมมันเหมือนวิ่งขึ้นสูงขึ้นไปทุกทีๆ วิวสวยนะ ยิ่งสูงก้อยิ่งสวย แต่เวลานั้นไม่มีอารมณ์ถ่ายรูปเลย กลัวไม่รู้จะไปโผล่ที่ไหน คิดดูสิ ไม่รู้ทาง ไม่รู้ภาษาจีน ไม่มีแผนที่(ทางหลวง)ในมือ แถมเงินในกระเป๋าก้อร่อยหรอไปทุกที ไหนพรุ่งนี้ก้อจะต้องขึ้นเครื่องกลับบ้านอีก ตอนนี้ ก้อปาเข้าไปจะบ่ายสี่แล้ว ถ้าหลงไปจะไปลงที่ไหน ลงแล้วจะโบกรถงัย จะกลับไปถึงปักกิ่งทันวันนี้หรือป่าว รถจะหมดกี่โมง โอ๊ยๆๆ ไม่เอาแล้ว ยิ่งคิด ยิ่งไปกันใหญ่ ไม่น่าเลยกรู หาเรื่องแท้ๆ รู้งี้ ไม่นั่งรถราง เดินย้อนกลับไปททางขึ้นที่เดิม ยังน่าจะดีกว่า ตรงนั้นคนออกเยอะแยะ รถ 919 ก้อจอดเยอะแยะ ยังไงมันก้อต้องมีซักคันสิน่า ที่กลับไปปักกิ่ง

แล้วโอกาสที่จะให้เราตัดสินใจก้อมาอีกครั้ง รถจอดรอรับคนขึ้นมาอีกแล้ว เป็นสถานีที่มีเลข 919 ดูน่าจะเป็นด่านกำแพงเมืองจีนอีกด่านนึง ติดแม่น้ำด้วย แต่คนพวกใหม่ที่ขึ้นมา เค้าจะไปไหนอ่ะ เราจะลงดีมั๊ย คิดยังไม่เสร็จ อ้าว รถออกอีกแล้ว เฮ้อ ... เป็นอันไม่ต้องลงกันแล้ว ช่างมัน ตอนนั้นทำใจแล้วถ้าหลง ก้อต้องยอมอยู่ต่อ ไปสู้เอาข้างหน้าก้อได้ฟระ ไม่มีอะไรที่จะแย่ไปกว่านี้แล้วอ่ะ ยืนนึกไป ทำใจไป ภาวนาไปด้วยว่าขอให้เห็นอะไรที่คุ้นๆตาด้วยเถิด หรือไม่ก้อให้มันมีบรรยากาศเหมือนจะแวะเข้าเมืองหน่อย ไม่ใช่เหมือนไปต่างจังหวัด

ไม่กี่อึดใจ ถนนที่ผ่านก้อเริ่มมีรถมากขึ้น ถนนเริ่มเส้นใหญ่ขึ้น มีการผ่านด่านทางด่วน ตอนนั้นยังไม่คุ้น แต่คิดว่าถ้าเป็นอะไรที่มันเหมือนอยู่ในเมือง ก้อรอดแล้ว คงมีที่ให้ซุกหัวนอนอย่างน้อยก้ออีกคืนนึงแหละ รถขับมาเรื่อยๆ จนผ่านจุดนึง ตรงนั้นเองที่ทำให้เราแทบแหกปากตะโกนออกมาว่า กรูไม่หลงแล้วโว๊ย--ที่ตรงนั้นก้อคือดูเหมือนจะเป็นสวนสนุกเก่าๆ (ที่ยัยไกด์ ฟ.ส. เคยบอกว่า สร้างไม่เสร็จดันเจ๊งซะก่อน) ที่เราจำได้ว่า ตอนผ่านอยู่ซ้ายมือ ตอนนี้อยู่ขวามือ ก้อแสดงว่ารถที่เราโดยสารกำลังหันหน้าพุ่งเข้าเมือง ตอนนั้นค่อยมีอารมณ์หน่อย ดีใจโคตะระ ว่าแล้วก้อเลยเอาหูฟังมาเสียบโทรศัพท์ฟังเอ็มพีสามซะ สบายใจแล้วนี่เรา บอกตรงๆเลยว่ากว่าจะผ่านจุดนี้มาได้ เครียดเหมือนกัน ก้ออย่างที่บอก เราจะไปหวังพึ่งใครข้างหน้านี่ไม่ได้เลย อยู่เมืองจีน คงจะต้องพึ่งตัวเองไปก่อน นี่ยังไม่รู้เลย ว่าโอลิมปิค 2008 จะไปรอดหรือปล่าว ก้ออีคนเมืองจีนนี่ เล่นไม่เอาภาษาอะไรเลยนอกจากภาษาบุพการีของตัวเอง

วันนั้นกลับมาถึงท่ารถที่เดิมประมาณ 5 โมงเย็น เดินจากสถานีรถมา พลางคิดไปว่าหมดไปแล้ว อีก 1 วันอย่างมีความสุข ถึงแม้มันจะลำบาก เหนื่อย ท้อ แล้วก้อกลัว แต่เราสามารถผ่านเหตุการณ์เหล่านี้ไปได้ ถ้าเรามีความพยายามตั้งใจที่จะทำมันจริงๆ สู้ๆ สู้ตาย

จบไตรภาค

mor mor

^
^
^

ครายอ่านแระช่วยเม้นหน่อยน๊า คราวหน้าจะรวมเล่มขายม่างแระ คริ คริ ...

ง่วงแระคับ ขอไปนอนก่อนนะ

ฮ้าววววว

ไปเที่ยวกำแพงเมืองจีนแบบซำเหมา ภาค 2

เชิญอ่านต่อได้ที่นี่ครับ ...

http://www.trendypda.com/modules/newb ... =113&start=0#forumpost622

ไปเที่ยวกำแพงเมืองจีนกันต่อดีกว่า

ความเดิมจากตอนที่แล้ว พอล้อหมุน เจ๊กระเป๋าก้อเก็บตังค์ เราจ่ายไป 12 หยวน โอเค ถูกต้อง แสดงว่าค่อนข้างแน่นอน สักพักรถก้อวิ่งเข้าทางด่วน ทางไป Badaling Great Wall Express Way เป็นอันถูกต้องแน่นอน ระหว่างทางคอยยืนสังเกตุเส้นทางไปด้วย (ก้อมันนั่งไม่ได้นิ ก้อต้องยืนเป็นธรรมดา) แถมยังรู้ด้วยว่า อีเจ๊กระเป๋ารถแอบนินทาเรา เพราะพูดทีนึง เธอก้อหันหน้ามามองทีนึง มองคนขับทีนึง เราคงหน้าตาเหมือนคนขับรถแหละ แต่ต่างกันตรงที่เราน่ะ หล่อแล้วก้อดูดีกว่านิดหน่อย เหอะๆๆ มันก้ออดที่จะสนใจไม่ได้ แต่ที่แน่ๆเราก้อแอบถ่ายรูปเธอมาด้วย ตอนเดินเก็บตังค์ หาดูรูปได้จากรูปถ่ายในสเปซนี้แหละ

ระหว่างทาง รถก้อยิ่งไต่เขาขึ้นไป ผ่าน 3 อุโมงค์ ที่ยาวที่สุดก้อประมาณเจ็ดถึงแปดร้อยเมตร อันนี้ สาบานได้เลยว่าตอนเปิดกูเกิ้ลเอิร์ธดูเห็นอุโมงค์นี้ด้วย คนเจาะก้อช่างสุดยอดเสียจริงๆ ทำไปได้ยังไง ระหว่างทางหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายแทบไม่ทัน มองเห็นสันเขาเป็นสันบล๊อกกำแพงเมืองจีน เสียดายที่มีหมอกมากไปหน่อย ทำให้มองเห็นได้ไม่ค่อยชัด แต่ก้อยังเห็นลางๆ

เวลาผ่านไปประมาณ 1 ชั่วโมง นับจากออกเดินทาง ตอนนั้นก้อประมาณ 13.00 น. เห็นจะได้ ก้อเดินทางถึงด่านทางขึ้นกำแพงเมืองจีน ป้าต้าหลิง แต่ยังไม่ถึงซะทีเดียว ต้องเดินต่อไปอีกประมาณ 400 เมตร เวลานั้นหิวแล้วด้วย ทนไม่ไหว คงต้องหาอะไรรองท้องก่อนแล้วอ่ะ ก้อเหลือบไปเห็นร้านอาหารร้านนึงขายอาหารประเภทบะหมี่ กุ๊กก้อแต่งตัวดูดี เราเองก้ออยากกินอยู่แล้ว จำได้ว่าตั้งแต่มาถึงเมืองจีน ยังไม่ได้มีบะหมี่ตกถึงท้องเลย ถ้าไม่นับมาม่าหมูสับที่เอาไปเองนะ (ลืมบอกไปว่า มีหมูหวานที่มีเพื่อนรุ่นพี่ที่แสนน่ารักอนุเคราะห์ไปให้ครึ่งกิโลด้วย หม่ำซะเรียบเลยงานนี้) ในที่สุดก้อตัดสินใจเดินเข้าร้านอย่างมั่นใจ เสี่ยวเอ้อผู้หญิงก้อนำเมนูมาเสิร์ฟ เปิดดูแล้วก้อต๊กกะใจ เป็นภาษาจีนทู้กหน้า ตายละทำไงดี เลยทำท่า พร้อมกับส่งภาษาใบ้ว่า นู้ดเดิ้ลๆ ? อีกพักถึงได้มีเมนูภาษาอังกฤษมาเสิร์ฟ

จริงๆแล้ว เราก้อตั้งข้อสังเกตุอยู่นะว่า ทำไมราคามันดูแปลกๆพิกล แปลกๆนี่คือดูแพง ราคาก้อไม่เหมือนไอ้เมนูภาษาจีน ขัดแย้งกันกับคนที่เข้ามากินในร้านนี้ ก้อดูเป็นคนพื้นๆ เป็นคนจีนท้องถิ่น และก้อไม่ได้ดูถูกนะว่า คนพวกนี้ไม่มีปัญญาจ่าย แต่ดูแล้วร้านนี้ ถ้าคนพวกนี้เข้ามากินได้ เราก้อน่าจะกินได้ ก้อเลยสั่งก๋วยเตี๋ยวน้ำหมู ใส่เต้าหู้นิดหน่อย หมู 2 ชิ้นเล็กๆ เล็กมากๆ พร้อมกับเขอเข่อ เขอเล่อ (Coca Cola) 1 กระป๋อง กินเสร็จสรรพก้อเรียกเช็คบิล รู้ไหมว่าเท่าไหร่ ยายคนเก็บเงินบอกว่า บะหมี่ 48 หยวน น้ำอีก 25 หยวน รวมกัน 73 หยวน มันกลัวเราไม่เข้าใจขนาดหนัก ทำนิ้วให้ดูด้วยนะ เจ็ดแล้วก้อสาม (ทั้งหมดทั้งปวงก้อประมาณ 365 บาท) โอ๊ย อะไรจะแพงขนาดนั้น รับไม่ด๊าย แต่ต้องจ่ายอ่ะ เพราะกินหมดไปแล้ว แถมซดน้ำซุปซะเกลี้ยงอีก แต่ขอบอกว่าไม่ได้อร่อยนะ หิวต่างหาก ถึงตอนนี้ ก้อรู้แล้วว่า ถูกฟันแน่นอน โค้กที่ไหนล่ะกระป๋องละ 125 บาทน่ะ มีที่ไหน ถ้าไม่ใช่ที่นี่ ตอนไปซื้อน้ำโค้กกินที่อิตาลี ตรงแถวๆโคลีเซียม ว่าแพงแล้วนะเนี่ยะ หรือว่า อะไรๆที่มันตั้งอยู่ใกล้ๆเจ็ดสิ่งมหัศจรรย์ของโลก มันต้องราคามหัศจรรย์แบบนี้หว่ะ เออ พอกินเสร็จ ก้อเลยเข้าห้องน้ำมันซะเลย หวังจะใช้บริการให้คุ้มปรากฏว่า ไม่เอาแล้ว ฉี่ไม่ออก ห้องน้ำเหมือนไม่เคยเจอการทำความสะอาดมาชาตินึงแล้ว มืดก้อมืดใช้ไฟประมาณ 5 แรงเทียน มองไม่เห็นอะไรนอกจากทิชชู่กองเท่าภูเขา เลยเผ่นออกมาแทบไม่ทัน อะไรๆ ทำไมมันแย่ไปซะทุกอย่าง เอาน่า คงไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่านี้แล้วหล่ะ เดี๋ยวคงได้เจออะไรดีๆมั่งน่า

ออกมานอกร้าน ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นแล้ว กะว่าเดินไปด่านเลยดีกว่า โมโห ไม่ช้ง ไม่ช็อปมันแล้วด้วย ระหว่างทางเดินผ่านร้านกาแฟสัญชาติอเมริกันชื่อดัง สตาร์บัคส์ สวยมากทีเดียว ยอมรับว่าร้านนี้สวยจริงๆ ออกสไตล์คลาสสิคเลยแหละ ดูสวยงามแบบขัดแย้งกับแหล่งท่องเที่ยว (หาดูรูปได้ในสเปซนี้) ทางที่เดินขึ้นก้อเริ่มเป็นเนินเขา เริ่มได้แรงแล้ว ขาที่ยังปวดอยู่ (ลืมบอกว่า เมื่อวานเดินจากที่พัก ไปถึง Tian'anmen SQ/Forbidden City/Wangfujing Walking St แล้วก้อกลับที่พัก หลงจ๊ง ประมาณ 8 กิโลเมตร ขาแทบพลิก เดินตั้งแต่สิบโมงเช้า ถึงสองทุ่ม คิดดูเอาเถิด ไม่เคยคิดว่าจะทำไปได้เหมือนกัน) ก้อเริ่มปวดขึ้นมาเป็นระยะๆ ยังไง คงต้องอดทนอย่างเดียว ที่จะทำให้เราถึงกำแพง(สวรรค์???)ได้

ในที่สุดก้อมาถึง ทางเข้า ซึ่งต้องซื้อตั๋วก่อน 45 หยวน ในตั๋วจะมีสแตมป์ให้ด้วย 4 ดวง (มีเรื่องโดนอมตั๋วด้วย เดี๋ยวจะเล่าต่อทีหลัง--ยัยพรไกด์สาวแสบ กะไอ้คนขับรถตัวป่วนจาก ฟ.ส. ฮอลิเดย์) หลังจากจัดการเสร็จสรรพ ก้อเข้าไปด้านใน มีแยกซ้ายขวา คือจะขึ้นด่านเหนือหรือใต้ เราเลือกด้านเหนือ ในความหมายที่คิดเอาเองว่า ทำอะไร จะได้เหนือชาวบ้าน ชาวช่อง เขาบ้าง เรียกว่ามีกี่ป้อมเราขึ้นหมด คนเยอะมาก ได้หลอกฝรั่งให้ถ่ายรูปให้ก้อที่นี่แหละ ได้มีรูปเป็นของตัวเอง 1 รูป

แทบไม่น่าเชื่อว่า จะสูงเพียงไหน ชันเพียงใด เราว่าเราเก่งไม่แพ้ใครแล้วนะ มีเก่งกว่านี้อีก ก้อพวกสินค้าที่ระลึกน่ะสิ สามารถตามไปขายได้ถึงบนกำแพงเมืองจีน มีทุกๆจุด ทุกๆป้อมก้อว่าได้ สินค้าที่ขายส่วนใหญ่ ก้อเป็นของพื้นเมือง ที่ดูดีหน่อยก้อคงเป็นเสื้อยืดที่เขียนว่า I have climbed the great wall อะไรประมาณนี้ แต่ไม่ได้ถามราคาหรอกนะ กลัวถามไปแล้วรับไม่ได้เหมือนกินบะหมี่ ก้อเลยปล่อยให้วางโชว์นักท่องเที่ยวคนอื่นไปก่อน

วันนั้น บนกำแพงเมืองจีนอากาศแลดูขะมุกขมัว เนื่องจากเช็คพยาการณือากาศก่อนหน้านี้ บอกว่าจะมีหมอกปกคลุม นับว่าโชคยังดีที่ไม่มีฝน ไม่งั้นนอกจากไม่ได้รูปกำแพงเมืองจีนมาแล้ว เราอาจตกระกำลำบากกว่านี้ก้อได้ ไหนจะมีเสื้อกันฝนขาดๆ ติดตัวไปแค่ตัวเดียว ร่มก้อไม่มี ถึงเวลาฝนตก ร่มคงคันละ 100 หยวนเป็นแน่แท้ จนกระทั่งไต่มาถึงป้อมที่สูงสุด (ที่เราคิดเอาเองนะ เพราะมองจากด้านล่าง อันนั้นมันก้อดูสูงสุดๆแล้วนะ) ไม่มีปัญหาเรื่องขาดอากาศหายใจ ยังหายใจ หายคอคล่องสะดวก ลมพัดเย็นสบาย แต่ค่อนข้างกรรโชกแรง ดื่มน้ำเสียหนึ่งอึก ทางขวามือของป้อมเหลือบไปเห็นซุ้มถ่ายรูปที่ให้ถ่ายรูปแบบว่าใส่ชุดทหาร ฮ่องเต้ ฮองเฮา ฯลฯ นั่งบนบัลลังก์ สนนราคาคงจะแพงอยู่พอสมควร เพราะดันขึ้นไปตั้งอยู่บนยอดกำแพงเมืองจีนซะงั้น ถัดมาอีกเจ้านึงเป็นร้านถ่ายรูป พร้อมแจกประกาศนียบัตรว่า ข้าคือผู้พิชิต ได้ปีนป่ายขึ้นมาด้วยความสูงถึง (เท่าไร ขออภัยจำไม่ได้จริงๆ) ขนาดนี้ๆ เป็นป้ายหิน รูปที่ถ่ายออกมาก้อจะติดอยู่ในประกาศ พร้อมลายเซ็นต์ (สงสัยจังว่าลายเซ็นต์ใคร แต่ไม่กล้าถามกลัวฟังไม่รู้เรื่อง)

เดินมาอีกนิดเจอทางลง พอดีกว่า ลงแล้วรีบกลับก่อน เผื่อเข้าปักกิ่งได้เร็ว มีเวลาเหลือจะไปหาไรทำเล่นๆ ในเมืองดีกว่า ตาเจ้ากรรม ก้อดันแสนดี เหลือบไปเห็นรถราง โหย ... ที่นั่งสีสันสวยงาม มองแต่ไกลๆ (ดูได้เลย จากรูปในสเปซอีกเหมือนเคย) น่าสนแฮะ ลงไปสอบถามได้ความว่า เป็นรถลักษณะเหมือนกับ Luge ของนิวซีแลนด์ แต่อันนี้ เค้าเอามาต่อๆกันยาวประมาณ 15 คัน คันแรกเป็นของคนขับ คือเราไม่ขับเองมีคนขับอยู่ด้านหน้า ดูแล้วก้อน่าหวาดเสียวดีแท้ คิดอยู่สิบนาทีว่าจะเอาดีไหม ของเมดอินไชน่า มันจะปลอดภัยไหมหว่า แล้วถ้าลงไปแล้ว มันไปโผล่ที่ไหน แล้วถ้ามันไม่โผล่ แต่มันดันเป็นไฟนอล เดสติเนชั่นของเรา จะทำไง คิดต่างๆสารพัด ในที่สุด สรุปคือนั่งดีกว่าเพราะเราคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอก ตัดสินใจเดินลงไปซื้อตั๋วราคา 30 หยวน อืมม์ มันก้อไม่แพงเกินไปนะ แล้วก้อไปเข้าคิว สังเกตุดูอยู่ว่าปกติ คงมีคนจีนที่ชอบความสูง บวกกับความเสียวมาเล่นอยู่เยอะเหมือนกัน ดูจากช่องที่จัดไว้ มีสลับไปสลับมาอยู่หลายตอนเลยทีเดียว และแล้ว ก้อถึงเวลาได้เข้าไปนั้งในรถ พอนั่งเสร็จจะมีที่รัดดึงลงมาครอบตัวเหมือนกับรถไฟเหาะตีลังกาน่ะแหละ ถ้าใครเคยเล่น แต่เป็นรัดแบบแมนนวลนะ ดึงลงมาด้านข้างจะมีที่คลิปเหมือนเซฟตี้เบลท์ในรถ คลิปเสร็จก้อเตรียมพร้อมที่จะปล่อยรถราง

และแล้วก้อถึงเวลาที่หัวหน้าขบวนปล่อยรถ ไม่มีเครื่องยนต์อะไรควบคุมเลยจริงๆ ใช้แรงโน้มถ่วงของโลกแท้ๆ บวกกับเบรคของคนนำขบวนเพียงเท่านั้น รถจะไหลไปเรื่อยๆ ระหว่างเบรค หรือชะลอความเร็ว จะได้กลิ่นไหม้ๆออกมาให้น่าใจหายนิดๆ พอที่จะกระตุ้นต่อมอะดรีนาลีนให้ตื่นโดยฉับพลัน แต่ก้อปลอดภัยเพราะลงมาถึงด้านล่างจนได้ จำได้ว่าเดินลงจากรถ ออกมาเป็นสถานที่นึง คล้ายๆสวนสัตว์ ชะโงกดูพลันเห็น หมี ตัวเบ้อเร่อ เบ้อเต่อ อ้าวแล้วนี่มันเป็นส่วนไหนของป้าต้าหลิงล่ะเนี่ยะ

จบภาค 2

ไปเที่ยวกำแพงเมืองจีนกันดีกว่า

ต้องรีบเขียนไว้ ก่อนที่จะลืมวิธีการเสียหมด ไว้ใช้ในทริปต่อไป ...

นึกดูแต่ทีแรก ก้อสยองเหมือนกัน นี่เรากำลังจะทำอะไรลงไป ทำไมหาเรื่องลำบากใส่ตัวได้เช่นนี้ บอกกับตัวเอง ว่าแล้วก้อเริ่มลงมือค้นคว้าหาข้อมูล ตั้งแต่เว็บไทย (http://www.trekkingthai.com) ยันไปถึงเว็บนอก สรุปว่า ไปได้ดี ที่เว็บนอก(http://www.virtualtourist.com) ก้อเราพยายามจะหาสายรถเมล์ที่มันวิ่งไปถึง ป้าต้าหลิง (Badaling) ได้ข่าวว่า ที่นั่นก้อเป็นด่านขึ้นกำแพงเมืองจีนยอดนิยมด่านนึง อ่านไป อ่านมา ก้อได้ความ(แบบยังไม่ค่อยละเอียดเท่าไหร่) ว่ามีรถเมล์อยู่สายนึงคือสาย 919 เดินทางไปถึงที่นั่น แต่ต้องไปต่อรถที่สถานีเดเชงเหมิน (Deshengmen) ซึ่งมารู้ทีหลังว่าไม่ใช่สถานีนะจ๊ะ แต่เป็นเหมือนอู่รถเมล์บ้านเราน่ะแหละ แล้วไอ้เดเชงเหมิน ก้อเป็นแค่ชื่อถนน

แล้วไอ้การที่จะไปที่นั่น ไปไงล่ะวะ เอาละซี คงไม่เป็นไรมั้งเพราะเค้าก็มีบอกไว้ว่า ก้อไปต่อรถที่จีชุยตัน (Jishuitan) ซึ่งเป็นสถานีรถไฟใต้ดิน ออกมาจากสถานีแล้วก้อให้ไปหารถเมล์ สาย 919 ต่อ--ใกล้ๆกับเดเชงเหมิน ด้วยความที่ไม่ตระเตรียม ได้ข้อมูลแบบลวกๆปุ๊บ ก้อเอาเลย วันรุ่งขึ้น มั่นใจเต็มที่ กางแผนที่ไปบอกเจ๊ ที่ช่องขายตั๋วว่า เราจะไปลงสถานีนี้ เธอก้อบอกว่า 3 หยวนค่ะคุณขา ทู้กถูก จากนั้นก้อนั่งซับเวย์ไป ตามสถานีที่ได้ค้นคว้ามา

ถึงสถานีที่ว่า ก้อรีบออกจากสถานี กรำ... แระ จะออกประตูไหนล่ะฟระ เสี่ยงเอา B ก่อนก้อได้ เห็นว่ามี Xinhua Department Store ตรงทางออก น่าจะเป็นจุดต่อรถ เพราะว่าเป็นห้างสรรพสินค้า ว่าแล้วก้อรีบออกไปจากสถานี เจอไอ้ห้างที่ว่าจริงๆ แต่ขอโทษ ด้านหน้าห้างเหม็นฉี่โคตรๆ คนจีนนี่ มันปล่อยเรี่ยราดเหมือนกันแฮะ เท่าที่จำได้ อะไรที่มีฉากบัง อาทิ ป้ายรถเมล์ หลังป้อมยาม ลองเดินไปผ่านหน่อยสิ ล้มทั้งยืนก้ออาจเป็นได้ เหม็นสุดชีวิต นี่ยังไม่รวมกลิ่นเหม็นอับๆ ที่เกิดจากการที่พวกนี้ไม่ค่อยได้อาบน้ำ และมาอุดอู้อยู่ด้วยกันบนรถเมล์ บนซับเวย์นะ คราวหน้าคงต้องพกเอาวาเป๊กซ์ไปซะโหลนึง เดินไปได้หน่อยก้อต้องหลบ หลบอะไรรู้มั๊ย ...? นี่เลย ขากถุย เต็มพื้น คนจีนนี่ นิสัยก้อเสียดีเหมือนกัน ไม่ว่าเธอจะสวยหยาดฟ้ามาดิน หล่อเหลาเอาการเพียงใด ขอเธอขากถุยไว้ก่อน เพื่อเชิดชูศักดิ์และศรีของคนจีนแผ่นดินใหญ่ไว้สืบไป พูดมากไปชักจะออกนอกเรื่อง เดี๋ยวเก็บเรื่องพฤติกรรมคนจีนไว้เขียนเรื่องต่อไปดีกว่าละมั้งเนี่ยะ อิอิ

ในที่สุดก้อไม่สามารถต่อรถได้ เดินวนไปวนมาหลายรอบก็หาจุดต่อรถไม่เจอ จนแอบเห็นว่ามีคนชำเลืองมองเลยไม่เอาดีกว่าลองไปออกอีกประตูนึงอาจได้เรื่องกว่านี้ ว่าแล้วก้อตัดสินใจเดินกลับไปออกที่ประตู A คราวนี้ละได้เรื่องแล้ว ออกมาเห็นรถเต็มไปหมดแต่ไม่ยักกะเห็นสายที่เราต้องการ เลยต้องเอาหนังสือคู่มือที่จิ๊กมาจากโรงแรม มีแผนที่ปกหลัง (ทีแรกว่าจะฉีกออกมาแต่ดันมีคำเตือนห้ามฉีก เลยเอาออกมาทั้งเล่มเลย อิอิ) ชี้ให้อาเจ๊ประจำรถเมล์แถวนั้นดู อาเจ๊แกก้อไม่ค่อยให้ความร่วมมือ แถมมองแบบเหยียดๆ ว่ามรึงจะไปจริงหรอ มรึงจะเอางั้นหรอ? ว่าแล้วเจ๊แกก้อชี้ทำท่าบุ้ยใบ้ ให้เดินไปไกลๆ เกะกะ กรูจะทำงาน อะไรแบบนี้แหละ เฮ้อ เหนื่อย เมื่อย ก้มหน้าก้มตาเดินไปเรื่อยๆ ก้อผ่านรถเมล์มาก้อหลายอู่แล้ว ในที่สุดก้อมาเจอต้นสาย 919 จนได้แต่ไม่ยักกะมีป้าย ป้าต้าหลิงเลยแฮะ ทำไงดี ถามใคร ใครก้อส่ายหน้า คนจีนเองบางทีก้อยังไม่รู้ด้วยซ้ำ เพราะรถสาย 919 มันมีวิ่งประมาณ 6 เส้นทาง (เพิ่งมารู้ทีหลัง จาก http://www.bjbus.com น่ะแหละ)

อ้อ ใครๆอาจจะคิดว่าผมน่ะอ่านภาษาจีนออกด้วยเร้อ จริงๆแล้วไม่หรอก ยังไม่เก่งขนาดน้านนนน ใช้วิธีดูตัวอักษรจากในแผนที่ แล้วเทียบเอากับป้ายข้างรถเมล์ต่างหากล่ะ นี่คือทริกแบบเล็กๆน้อยๆ ที่ใครจะจำไปใช้ก้อไม่ว่า

ตลอดเวลา ก้อนึกถึงคำพูดในเว็บเมืองนอกที่ว่า จุดปล่อยรถ อยู่หลังป้อมอะไรซักป้อมนึง เอ๊ะ แล้วมันจะใช่ป้อมที่อยู่ข้างหน้าเรารึปล่าวหว่า เค้าบอกว่าเป็นหอนาฬิกา แต่ที่เราเห็นอยู่ตอนนี้ มันเหมือนป้อมกำแพงเมืองจีนขนาดย่อมๆ แต่มีป้ายเขียนว่า Art Gallery อะไรซักอย่างนึง มีรถจอดอยู่ซัก 3 คัน คิดในใจว่าถ้าคราวนี้ไม่ใช่อีกล่ะก้อ กรูจะกลับโรงแรมแล้ว ไปนอนดีกว่าเหนื่อย ทรมานตัวเอง แล้วก้อเหมือนโดนแกล้ง ยายเจ๊กระเป๋ารถคันแรกนะ พอเราเอาแผนที่ให้แกดู แกก้อชี้ไปที่รถ 919 ที่จอดอยู่คันสุดท้าย ทำท่าประมาณว่า คั้นนั้นแหละ ที่มรึงตามหา

โอ พระเจ้า จ๊อด มันยอดมากนะลอร่า ในที่สุดก้อเจอจนได้ ก้อเดินดุ่มๆขึ้นรถไป ขึ้นไปยืน เพราะที่นั่งเต็มแล้ว เซ็งสุดเลย รู้ชะตากรรมแล้วด้วยว่าต้องยืน 45-60 นาทีแน่นอน รถเมล์เมืองจีนนี่ก้อดีนะ มาขายน้ำบนรถก้อได้ด้วย ซื้อมากิน ขวดละ 2 หยวน บวกกับค่ารถอีก 12 หยวน ต่อเที่ยว (ถูกมากๆ รวมทางด่วนแล้วด้วย) แต่ขอโทษนะ ไม่รู้กี่นาทีจะออกซักคันนึง รู้แต่ว่าขึ้นไปยืนรออีกประมาณ ครึ่งชั่วโมงน่าจะได้ กว่ารถจะได้ออกก้อนานพอดู แปลกใจนะ ว่าทำไม๊ ทำไม เค้าถึงดูเราออกนะว่าเราเป็นทัวริสต์ พยายามทำปกติแล้วนะ หรือของที่ใช้มันดูหรูฟระ ก้อไม่นะ เป้ก้อธรรมดา นาฬิกา ก้อต้องใส่กันทุกคนอยู่แล้ว หรือว่าจะเป็นเพราะรองเท้าแตะหุ้มส้น ที่นักเที่ยวเค้านิยมใส่กันหว่า เออ งงดีแท้

พอล้อหมุน เจ๊กระเป๋าก้อเก็บตังค์ เราจ่ายไป 12 หยวน โอเค ถูกต้อง แสดงว่าค่อนข้างแน่นอน สักพักรถก้อวิ่งเข้าทางด่วนทางไป Badaling Great Wall Express Way เป็นอันถูกต้องแน่นอน เดี่ยวกลับมาเล่าต่อ ภาคต่อไปว่าไปถึงแล้วเป็นไงมั่ง มีเรื่องมันๆอีกหลายเรื่อง

จบภาค 1

ไปเที่ยวกำแพงเมืองจีนกันดีกว่า

ต้องรีบเขียนไว้ ก่อนที่จะลืมวิธีการเสียหมด ไว้ใช้ในทริปต่อไป ...

นึกดูแต่ทีแรก ก้อสยองเหมือนกัน นี่เรากำลังจะทำอะไรลงไป ทำไมหาเรื่องลำบากใส่ตัวได้เช่นนี้ บอกกับตัวเอง ว่าแล้วก้อเริ่มลงมือค้นคว้าหาข้อมูล ตั้งแต่เว็บไทยยันไปถึงเว็บนอก สรุปว่า ไปได้ดี ที่เว็บนอก ก้อเราพยายามจะหาสายรถเมล์ที่มันวิ่งไปถึง ป้าต้าหลิง (Badaling) ได้ข่าวว่า ที่นั่นก้อเป็นด่านขึ้นกำแพงเมืองจีนยอดนิยมด่านนึง อ่านไป อ่านมา ก้อได้ความ(แบบยังไม่ค่อยละเอียดเท่าไหร่) ว่ามีรถเมล์อยู่สายนึงคือสาย 919 เดินทางไปถึงที่นั่น แต่ต้องไปต่อรถที่สถานีเดเชงเหมิน (Deshengmen) ซึ่งมารู้ทีหลังว่าไม่ใช่สถานีนะจ๊ะ แต่เป็นเหมือนอู่รถเมล์บ้านเราน่ะแหละ แล้วไอ้เดเชงเหมิน ก้อเป็นแค่ชื่อถนน

แล้วไอ้การที่จะไปที่นั่น ไปไงล่ะวะ เอาละซี คงไม่เป็นไรมั้งเพราะเค้าก็มีบอกไว้ว่า ก้อไปต่อรถที่จีชุยตัน (Jishuitan) ซึ่งเป็นสถานีรถไฟใต้ดิน ออกมาจากสถานีแล้วก้อให้ไปหารถเมล์ สาย 919 ต่อ--ใกล้ๆกับเดเชงเหมิน ด้วยความที่ไม่ตระเตรียม ได้ข้อมูลแบบลวกๆปุ๊บ ก้อเอาเลย วันรุ่งขึ้น มั่นใจเต็มที่ กางแผนที่ไปบอกเจ๊ ที่ช่องขายตั๋วว่า เราจะไปลงสถานีนี้ เธอก้อบอกว่า 3 หยวนค่ะคุณขา ทู้กถูก จากนั้นก้อนั่งซับเวย์ไป ตามสถานีที่ได้ค้นคว้ามา

ถึงสถานีที่ว่า ก้อรีบออกจากสถานี กรำ... แระ จะออกประตูไหนล่ะฟระ เสี่ยงเอา B ก่อนก้อได้ เห็นว่ามี Xinhua Department Store ตรงทางออก น่าจะเป็นจุดต่อรถ เพราะว่าเป็นห้างสรรพสินค้า ว่าแล้วก้อรีบออกไปจากสถานี เจอไอ้ห้างที่ว่าจริงๆ แต่ขอโทษ ด้านหน้าห้างเหม็นฉี่โคตรๆ คนจีนนี่ มันปล่อยเรี่ยราดเหมือนกันแฮะ เท่าที่จำได้ อะไรที่มีฉากบัง อาทิ ป้ายรถเมล์ หลังป้อมยาม ลองเดินไปผ่านหน่อยสิ ล้มทั้งยืนก้ออาจเป็นได้ เหม็นสุดชีวิต นี่ยังไม่รวมกลิ่นเหม็นอับๆ ที่เกิดจากการที่พวกนี้ไม่ค่อยได้อาบน้ำ และมาอุดอู้อยู่ด้วยกันบนรถเมล์ หรือบนซับเวย์นะ คราวหน้าคงต้องพกเอาวาเป๊กซ์ไปซะโหลนึง เดินไปได้หน่อยก้อต้องหลบ หลบอะไรรู้มั๊ย ...? นี่เลย ขากถุย เต็มพื้น คนจีนนี่ นิสัยก้อเสียดีเหมือนกัน ไม่ว่าเธอจะสวยหยาดฟ้ามาดิน หล่อเหลาเอาการเพียงใด ขอเธอขากถุยไว้ก่อน เพื่อเชิดชูศักดิ์และศรีของคนจีนแผ่นดินใหญ่ไว้สืบไป พูดมากไปชักจะออกนอกเรื่อง เดี๋ยวเก็บเรื่องพฤติกรรมคนจีนไว้เขียนเรื่องต่อไปดีกว่าละมั้งเนี่ยะ อิอิ

ในที่สุดก้อไม่สามารถต่อรถได้ เดินวนไปวนมาหลายรอบก็หาจุดต่อรถไม่เจอ จนแอบเห็นว่ามีคนชำเลืองมองเลยไม่เอาดีกว่าลองไปออกอีกประตูนึงอาจได้เรื่องกว่านี้ ว่าแล้วก้อตัดสินใจเดินกลับไปออกที่ประตู A คราวนี้ละได้เรื่องแล้ว ออกมาเห็นรถเต็มไปหมดแต่ไม่ยักกะเห็นสายที่เราต้องการ เลยต้องเอาหนังสือคู่มือที่จิ๊กมาจากโรงแรม มีแผนที่ปกหลัง (ทีแรกว่าจะฉีกออกมาแต่ดันมีคำเตือนห้ามฉีก เลยเอาออกมาทั้งเล่มเลย อิอิ) ชี้ให้อาเจ๊ประจำรถเมล์แถวนั้นดู อาเจ๊แกก้อไม่ค่อยให้ความร่วมมือ แถมมองแบบเหยียดๆ ว่ามรึงจะไปจริงหรอ มรึงจะเอางั้นหรอ? ว่าแล้วเจ๊แกก้อชี้ทำท่าบุ้ยใบ้ ให้เดินไปไกลๆ เกะกะ กรูจะทำงาน อะไรแบบนี้แหละ เฮ้อ เหนื่อย เมื่อย ก้มหน้าก้มตาเดินไปเรื่อยๆ ก้อผ่านรถเมล์มาก้อหลายอู่แล้ว ในที่สุดก้อมาเจอต้นสาย 919 จนได้แต่ไม่ยักกะมีป้าย ป้าต้าหลิงเลยแฮะ ทำไงดี ถามใคร ใครก้อส่ายหน้า คนจีนเองบางทีก้อยังไม่รู้ด้วยซ้ำ เพราะรถสาย 919 มันมีวิ่งประมาณ 6 เส้นทาง (เพิ่งมารู้ทีหลัง จาก เว็บนี้ น่ะแหละ)

อ้อ ใครๆอาจจะคิดว่าผมน่ะอ่านภาษาจีนออกด้วยเร้อ จริงๆแล้วไม่หรอก ยังไม่เก่งขนาดน้านนนน ใช้วิธีดูตัวอักษรจากในแผนที่ แล้วเทียบเอากับป้ายข้างรถเมล์ต่างหากล่ะ นี่คือทริกแบบเล็กๆน้อยๆ ที่ใครจะจำไปใช้ก้อไม่ว่า

ตลอดเวลา ก้อนึกถึงคำพูดในเว็บเมืองนอกที่ว่า จุดปล่อยรถ อยู่หลังป้อมอะไรซักป้อมนึง เอ๊ะ แล้วมันจะใช่ป้อมที่อยู่ข้างหน้าเรารึปล่าวหว่า เค้าบอกว่าเป็นหอนาฬิกา แต่ที่เราเห็นอยู่ตอนนี้ มันเหมือนป้อมกำแพงเมืองจีนขนาดย่อมๆ แต่มีป้ายเขียนว่า Art Gallery อะไรซักอย่างนึง มีรถจอดอยู่ซัก 3 คัน คิดในใจว่าถ้าคราวนี้ไม่ใช่อีกล่ะก้อ กรูจะกลับโรงแรมแล้ว ไปนอนดีกว่าเหนื่อย ทรมานตัวเอง แล้วก้อเหมือนโดนแกล้ง ยายเจ๊กระเป๋ารถคันแรกนะ พอเราเอาแผนที่ให้แกดู แกก้อชี้ไปที่รถ 919 ที่จอดอยู่คันสุดท้าย ทำท่าประมาณว่า คั้นนั้นแหละ ที่มรึงตามหา

โอ พระเจ้า จ๊อด มันยอดมากนะลอร่า ในที่สุดก้อเจอจนได้ ก้อเดินดุ่มๆขึ้นรถไป ขึ้นไปยืน เพราะที่นั่งเต็มแล้ว เซ็งสุดเลย รู้ชะตากรรมแล้วด้วยว่าต้องยืน 45-60 นาทีแน่นอน รถเมล์เมืองจีนนี่ก้อดีนะ มาขายน้ำบนรถก้อได้ด้วย ซื้อมากิน ขวดละ 2 หยวน บวกกับค่ารถอีก 12 หยวน ต่อเที่ยว (ถูกมากๆ รวมทางด่วนแล้วด้วย) แต่ขอโทษนะ ไม่รู้กี่นาทีจะออกซักคันนึง รู้แต่ว่าขึ้นไปยืนรออีกประมาณ ครึ่งชั่วโมงน่าจะได้ กว่ารถจะได้ออกก้อนานพอดู แปลกใจนะ ว่าทำไม๊ ทำไม เค้าถึงดูเราออกนะว่าเราเป็นทัวริสต์ พยายามทำปกติแล้วนะ หรือของที่ใช้มันดูหรูฟระ ก้อไม่นะ เป้ก้อธรรมดา นาฬิกา ก้อต้องใส่กันทุกคนอยู่แล้ว หรือว่าจะเป็นเพราะรองเท้าแตะหุ้มส้น ที่นักเที่ยวเค้านิยมใส่กันหว่า เออ งงดีแท้

พอล้อหมุน เจ๊กระเป๋าก้อเก็บตังค์ เราจ่ายไป 12 หยวน โอเค ถูกต้อง แสดงว่าค่อนข้างแน่นอน สักพักรถก้อวิ่งเข้าทางด่วนทางไป Badaling Great Wall Express Way เป็นอันถูกต้องแน่นอน เดี่ยวกลับมาเล่าต่อ ภาคต่อไปว่าไปถึงแล้วเป็นไงมั่ง มีเรื่องมันๆอีกหลายเรื่อง

จบภาค 1

รู้แระๆ งั้นเด๋วต้องขอตัวไปปั่น (กระทู้) ก่อง

เขียนล่อแหลมไปรึป่าวหว่า เหอๆๆ